Uzyskane rezultaty badań wpływu terapii kompleksowej, obejmującej dietę niskoenergetyczną i zwiększoną aktywność fizyczną, oraz terapii dietetycznej połączonej z edukacją żywieniową pozwalają na sformułowanie następujących wniosków:
Kompleksowa terapia przyczyniła się do większego obniżenia masy ciała w porównaniu z terapią dietetyczną, co pozwala na przypisanie istotnej roli aktywności fizycznej w redukcji masy ciała.
Większy terapeutyczny wpływ diety niskoenergetycznej skojarzonej z aktywnością fizyczną wyraża się większymi zmianami średnich wartości wskaźnika talia/biodra (WHR), uznanego za kryterium otyłości androidalnej.
Wraz ze zmniejszeniem wartości wskaźnika WHR w grupie chłopców, u których zastosowano kompleksową terapię, odnotowano korzystną modulację parametrów gospodarki lipidowej krwi, co należy uznać za czynnik zmniejszenia ryzyka wystąpienia miażdżycy w przyszłości.
W grupach dziewcząt średnie wartości parametrów gospodarki lipidowej krwi były niższe aniżeli u rówieśników płci męskiej, a u dziewcząt z otyłością średnie wartości badanych parametrów były wyższe niż w grupach z nadwagą.
U młodzieży z otyłością (obu płci) średnie wartości parametrów gospodarki lipidowej we krwi były wyższe niż u młodzieży z nadwagą.
Cholesterolowy współczynnik aterogenności był wyższy u młodzieży z większą masą ciała, a jego większe obniżenie odnotowano w grupach poddanych kompleksowej terapii redukcji masy ciała.
Efektem redukcji masy ciała, zarówno u badanych z nadwagą jak i z otyłością, jest spadek stężenia: leptyny, insuliny, peptydu-C i kortyzolu oraz wzrost stężenia GH. Nie odnotowano wyraźnych różnic w stężeniu hormonów w zależności od rodzaju stosowanej terapii.
Kompleksowa terapia spowodowała, oprócz większej redukcji masy ciała, także wzrost wydolności fizycznej i tolerancji wysiłkowej badanej młodzieży.