KRYSTIAN OSTEN

W „Tekach Dworzaczka” widnieje zapis:

                     „28767 (Poznań, Fara – kość. Św. Marii Magdaleny)
                          1773.19/V.  † JP. Krystyna Osten oo bernard.”

W trakcie kwerendy w lipcu 2002. roku odszukano zapis w księgach metrykalnych Fary – kościoła p.w. św. Marii Magdaleny, następującej treści:

„1773, Majus, die 19. chował się J.P. Krystyan Osten u OO. Bernardynów.”

Komentarz:

Z cytowanej - w historii Pokolenia V. - dokumentacji wynika, że Jan Krystian I zmarły 18.01.1738. w Górznej został pochowany w krypcie kościoła w Radawnicy, jak o tym pisze nasz rodzinny kronikarz Kazimierz. Z kolei Jan Krzysztof, zwany przez tegoż kronikarza Janem Krystianem II. zmarł według załączonego do jego akt wypisu z Liber Mortuorum w dniu 25.01.1790. w Kcyni i tam prawdopodobnie został również pochowany. W tej sytuacji osoba Krystiana pochowanego w 1773. roku u Bernardynów w Poznaniu jest na tyle zagadkowa, że jego identyfikacja bez dodatkowej dokumentacji jest w chwili obecnej niemożliwa; nie wykluczam jego pochodzenia z niemieckiego odgałęzienia rodziny zamieszkujących w okręgu nowoszczecineckim z którego niewątpliwie pochodził również inny wymieniony wśród „kłopotliwych Ostenów”, Antoni.

W książce Polaka piszącego po niemiecku, Emiliana Żernickiego Szeligi pt. „Geschichte des Polnischen Adels” wydanej w 1905. w Hamburgu w suplemencie zatytułowanym „Lista wasalna polskiej zachodniopruskiej szlachty, która złożyła w 1772. hołd Prusom” [„Anhang. Vassalen-Liste des im Jahre 1772 Preussen huldingenden polnischen Adels In Westpreussen”] w rozdziale I. w grupie ewangelickiej świeckiej szlachty z województwa pomorskiego w pozycji 13. występuje jako reprezentant Anny Rosiny von der Goltz:

„von der Osten, genannt Sacken, Chrystian Friedr. Wilhelm, poln. Major (opis herbu Osten’ów)“

Nie wykluczone, że jest to ta sama osoba, która została pochowana w kościele poznańskim p.w. św. Marii Magdaleny; w takim razie pochodziłby prawdopodobnie ze zniemczonej już wówczas – o czym pośrednio świadczą jego imiona – szlachty Kurlandzkiej, czasowo zamieszkały względnie pełniący służbę w wojskach króla polskiego, na terenie województwa pomorskiego.